Cliënt-reflecties

Er mogen zijn, echt voelen en kwetsbaarheid. Wat gebeurt er als ik gewoon “ben”? Wat gebeurt er als ik echt ga luisteren naar wat ik voel? En wat gebeurt er als ik me kwetsbaar opstel? Ik vond het vaak zo moeilijk, het voelde eng, soms verdrietig en klein.

Maar vandaag zit ik hier, omdat ik er mag zijn zoals ik ben. Vandaag zit ik hier omdat ik mijn gevoel heb gevolgd. En vandaag zit ik hier omdat ik van mijn kwetsbaarheid mijn kracht maak, om daarmee mijn dankbaarheid naar jou uit te spreken.

Paniekaanvallen, sombere en enge gedachten die niet van mij voelden. Het was verwarrend, donker toen ik mijn therapie bij jou startte. Hoe konden gedachten die zover afstonden van wie ik dacht te zijn, in mijn hoofd zitten? Bang om controle te verliezen, om uit een raam te springen, bang voor messen, voor treinen en treinsporen. Wat gebeurde er in mijn hoofd? Ik begreep er niets meer van. Het voelde beangstigend, eenzaam. Ik had nu zelfs geen controle meer over mijn eigen gedachten.

Jouw uitleg over hoe deze gedachten konden ontstaan gaf inzicht en rust. Ik kon het op die manier enigszins voor mezelf verklaren en begrijpen waardoor de ergste druk er vanaf ging. Het was fijn dat alles hier gewoon uitgesproken kon worden. Zonder dat ik me “gek” voelde. Het maakte me minder donker en alleen.

“Ik ga niet met mijn vader praten” zei ik stellig en eigenwijs aan het begin van de therapie. “Jij hoeft niets te doen wat je niet wilt”, zei je tegen me. “Oké mooi, top”, dacht ik, “daar ben ik dan meteen vanaf!”. Het puzzelstukje dat jouw reactie op dat moment heel belangrijk zou zijn voor de rest van de therapie, viel voor mij later op zijn plek.

Geduld, respect en ruimte is namelijk wat ik kreeg en voelde tijdens de therapie om tot mijn besluit te komen om toch het gesprek aan te gaan met mijn vader. Ik kreeg de tijd om mijn eigen keuze te maken, die van mij zou zijn en van mij zou voelen. Ik mocht er zijn en wist dat ik het verdiende en het recht had om uit te spreken wat me verdriet had gedaan. Ik ben trots op ons dat we die situatie zo hebben kunnen laten draaien. Wat voor iets moois hebben we daarmee samen bereikt.

Geen oordeel. Alles mocht er zijn. Zelfs de spanning, of misschien juist wel de spanning. Vaak iedere keer weer opnieuw wanneer ik deze kamer binnenstapte. De spanning bereikte z’n piek wanneer de focus op mijn lichaam lag, het liefst wilde ik die momenten alleen maar wegrennen en vluchten.

Mijn angst was achteraf gezien niet nodig. Je sprak die woorden namelijk niet uit, er kwam geen afwijzing, enkel begrip en steun. Het vertrouwen dat je daarmee won was goud waard voor de therapie en voor mij. Ik merkte hierdoor dat mijn kwetsbaarheid me ook iets moois kon brengen. Ik leerde dat ik er mocht en kon zijn wie ik was en zoals ik was.

Van verdrietig onzeker meisje, naar mooie, krachtige volwassen vrouw. Worstelen met zichzelf, haar lichaam, het verleden en de toekomst. Het kleine meisje, die op dat moment nog mijlenver van mij afstond, kreeg de ruimte. De ruimte om af en toe weggestuurd te worden door mij, de ruimte om er af en toe gewoon te zijn. Ik kreeg de ruimte om haar eenzaamheid en verdriet te voelen en te erkennen, hoe moeilijk ook. En om uiteindelijk het gesprek met haar aan te gaan en het kleine meisje in mij te omarmen.

“Ik zie 30 meter verderop een meisje staan, in een witte jurk, met haar rug naar me toe”, zei je tegen me. Die opmerking maakte indruk en ontroerde me. Ik wilde op dat moment alleen maar naar haar toe lopen en haar een knuffel geven. Ik was toen net begonnen aan een liefdevolle brief vanuit mij, naar dat kleine, lieve, soms stront eigenwijze maar o zo leuke en mooie meisje toe. Dankjewel dat je me de mogelijkheid hebt gegeven dit te doen en de brief voor te lezen tijdens de laatste therapiesessie. Het is 1 van de meest mooie en waardevolle dingen die ik ooit heb gedaan.

Ik ben goed zoals ik ben. Zelfs, of misschien wel juist, mijn lichaam en gewicht. Bij Melanie en Anne-Rose heb ik afgelopen weken therapieën afgerond met de bewustwording en acceptatie dat ook dat deel van mij goed is zoals het is. Het voelde als een bevrijding, de druk was weg, er kwam rust. Dat maakte veel los. Overvallen en ontroerd werd ik toen ik op dat moment maar 1 iemand naast me voelde staan. Het kleine meisje, ik had al een tijdje niet meer aan haar gedacht. Ze kwam zo vaak voorbij tijdens deze therapie.

Door na jaren te kunnen zeggen dat mijn gewicht goed is zoals het is en te kunnen voelen dat mijn lichaam mooi is inclusief haar mooie imperfecties, geef ik haar, en dus ook mezelf, het laatste ontbrekende stukje terug van wat ze verdient. De cirkel is hiermee ronder dan rond.
Het omarmen van het kleine meisje in de therapie bij jou, was voor mijn gevoel een essentieel onderdeel van mijn proces, om op deze manier de therapieën af te kunnen ronden.

De Floralaan, het begin van een hoofdstuk. Psycho, het einde van een hoofdstuk. Ik voel me dankbaar voor het feit dat ik je 10 jaar geleden heb mogen leren kennen. Met deze brief rond ik deze mooie reis af. Het is tijd voor nieuwe hoofdstukken. Alle waardevolle gesprekken, mooie herinneringen en inspiratie neem ik mee met me de toekomst in. Ik ben trots op wat wij samen als team hebben bereikt.

“Je bent een mooi mens”, zei je tegen me tijdens de laatste therapiesessie. Ik zit hier nu om jou te bedanken voor deze fijne en mooie woorden. Voor de therapie die zoveel voor mij heeft betekent en voor het zijn van een betrokken en inspirerende therapeut. Dank je wel voor alles, je bent een mooi mens.